تبيين انگيزه هاي مبلغان مسيحي در آمدن به ايران و توجه خاص آنها به منطقه خليج فارس و نيز جايگاه آن در نوشته هاي ميسيونرهاي اروپايي در عصر صفويه هدف اصلي اين نوشتار خواهد بود. همچنين توجه آنها به منطقه خليج فارس (علي رغم سيادت اوليه پرتغالي ها و به تبع آنها کشيشان آگوستيني) به مثابه جغرافياي ايراني و نه عربي از جمله اهداف اين مقاله است. محدوده زماني انتخاب شده از آن روست که مناسبات دولت صفويه دراين ايام با اروپا ابعاد مختلفي به خود گرفت و لذا حضور کشيشان مسيحي اروپايي در ايران پر رنگتر شد. مي توان گفت که مهمترين و موفقترين دوره فعاليت ميسيونر هاي مسيحي در ايران طي اين دوره رقم خورد که در تاريخ تحولات اين دوره از ارزش بسياري برخوردار است. اين نوشتار بر اساس منابع دست اول ازجمله سفرنامه ها واسناد به جا مانده از عصر صفوي و همچنين تحقيقات جديد استوار است که به روش کتابخانه اي گردآوري و در قالبي تحليلي- توصيفي ارائه شده است.