سه شنبه 17 تیر 1399
بازدید:
134
آنچه در این وانفسا برای اقتصاد ایران بجای مانده است، نفت و گاز نیست، بلکه داشتن پتانسیل بالایی در حوزه‌های دیگر است. تولید ناخالص داخلی بسیار کم و یا به زبان راحت‌تر مملکت متکی به نفت در کمبود بودجه و رشد اقتصادی محصور مانده و باید به گزینه‌های دیگری فکر کرد.
پس از حضور کرونا در دنیا و سقوط بی‌سابقه قیمت نفت در بازار جهانی و همچنین تحریم‌های ظالمانه در این دوران که با شیوع ویروس کرونا همگی دست در دست هم اقتصاد تضعیف‌شده ایران را وارد یک چالش جدی‌تر دیگری کرد و بازار متلاطم اقتصادی ایران را متلاطم‌تر از پیش ساخت تا جایی که قیمت‌های ارز و طلا به‌طور عجیبی مرزهای باور را نیز گذارند.
این موضوعات پیش‌آمده را می‌توان هم به‌عنوان یک چالش و هم یک فرصت قلمداد کرد که باید از چالش به وجود آمده درس عبرت گرفت و از فرصت ممکن بهترین استفاده را برد.
در تشریح این فرصت در قالب توسعه اقتصادی در بخش‌های گردشگری می‌توان به این موضوع پرداخت که با نگاهی کارشناسانه می‌توان گفت، فرصتی است برای یک گردشگر که سفری ارزان را به سرزمینی شگفت‌انگیز با جاذبه‌های فراوان داشته باشد.
حضور توریست خارجی می‌تواند چرخه اقتصادی ایران را تا حدود زیادی حرکت دهد که این فرصت به وجود آمده نیازمند تهیه و تأمین زیرساخت‌هایی لازم خود است که از امروز باید در چالش ممکن قرار گیرد تا به یک فرصت طلایی تبدیل شود. یکی از این زیرساخت‌های مهم استفاده از بستر تبلیغاتی در فضای مجازی است که باید با یک ایدئولوژی خوب و ایجاد یک ارتباط مؤثر صورت گیرد.
نقش روابط‌عمومی‌ها در این موضوع بسیار حساس و مهم خواهد بود و بر سرعت جذب مخاطب و برقراری ارتباط بهینه مؤثر است.
البته نباید از موضوع برقراری روابط توسط بخش خصوصی غافل شد و باید گفت این روابط‌عمومی چه در بخش دولتی و چه خصوصی باید زیرساخت‌های لازم برای آن فراهم شود. زیرساخت‌های مثل داشتن یک شبکه اطلاع‌رسانی قوی، حضور در اغلب شبکه‌های مجازی مربوط به کشورهای مختلف، نبود فیلترینگ در برخی از این شبکه‌ها و مهم‌تر از همه تشکیل کارگروه‌هایی از متخصصین در امر تولید محتوای فاخر و جذاب که همگی می‌تواند برای جذب توریست مؤثر باشد.
روابط‌عمومی به‌عنوان یک پل ارتباطی نقش خود را باید در این اوضاع به بهترین شکل ممکن ایفا کند تا رشد اقتصادی جامعه را شاهد باشیم. این موضوع با هم‌افزایی و مشارکت جامعه‌های محلی، شهری، استانی و کشوری قابل اجراست و باید در این هم‌افزایی تلاش مردمی به‌صورت خودجوش وجود داشته باشد.
اما چرا با توجه به اینکه هم‌اکنون نیز در این موضوع اقداماتی می‌شود ولی تأثیر کمتری داشته است باید گفت که یکی از مشکلات وارد بر این نوع ارتباطات عدم استفاده از متخصصان در امر تولید محتوا است که این نیز باید به‌صورت جدی در بخش‌های مختلف با یک آسیب‌شناسی حل شود و از حوصله این یادداشت خارج است.
آنچه در این یادداشت کوتاه بر آن تأکید می‌شود بیشتر بر اهمیت نقش روابط‌عمومی‌ها است و بر شکل‌گیری راهکارهای ایجاد یک ارتباط در این یادداشت نمی‌گنجد.
سیستم دیپلماسی ایران در امر برقراری ارتباطات در دهه‌های گذشته با توجه به اتفاقات و همچنین تبلیغات منفی برخی از کشورها نتوانسته اعتمادسازی خوبی در دنیا برقرار کند که این موضوع در چند سال اخیر سیر بهتری داشته و تا حدودی با تبلیغات مؤثر در معرفی ظرفیت‌ها و داشته‌های فرهنگی توانسته‌ایم علیه این تبلیغات منفی فائق آییم که این موضوع نیاز به کار بیشتر دارد.
همان‌گونه که گفته شد راهکار این برقراری ارتباط از طریق گفتگوی فرهنگی است که با معرفی آداب و رسوم گذشتگان، معرفی آثار تاریخی و صنایع‌دستی به‌عنوان سفیران ملموس و ناملموس به ایجاد یک پل ارتباطی در این بین کمک کنیم که با این توصیفات نقش روابط‌عمومی‌های میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی مهم خواهد بود.
تقویت و توسعه زیرساخت‌های لازم در بدنه روابط‌عمومی‌ها میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی باید از اولویت‌های مدیران کشوری و استانی باشد تا با ایجاد این بستر، در راستای توسعه اقتصادی منطقه‌ای و کشوری حرکتی مؤثر صورت پذیرد.d